Biografia zespołu Scooter:
Scooter zaczął jako projekt w 1994 roku krótko po rozwiązaniu ich poprzedniej formacji Celebrate the Nun. Ich debiutancki singel "Vallée de Larmes" (z fr. Dolina Łez) zajął 8 miejsce na oficjalnej liście German Dance Chart. W tym samym również roku podczas pierwszego koncertu grupy w Hamburgu, wokalista grupy H.P. Baxxter zaczął freestyle do tanecznego utworu instrumentalnego i tak właśnie narodził się kolejny singel zespołu "Hyper Hyper". Z początku planowano, że miał to być niewielki klubowy hit, jednak zrewolucjonizował on niemiecką muzykę happy hardcore, i jako pierwszy tego gatunku utwór wzbił się na 2 pozycję na Germany's Media Control Chart wraz ze sprzedanymi ponad 700 tys. kopii i pokryciem platyną. Od tamtego czasu niemal każdy singel Scootera lądował w czołówce klubowych list przebojów w Niemczech, Austrii oraz Szwajcarii.
W 1995 roku powstał ich debiutancki album "...and the beat goes on!" (z ang. Beat trwa!). Album okazał się wielkim hitem w Niemczech, Polsce, Szwajcarii, Danii i Holandii. Zawierał 11 piosenek w energicznym, orginalnym na tamte czasy stylu, rytmie, głównie o gatunku muzyki happy hardcore, która była wtedy bardzo popularna w Niemczech, a grały ją także takie grupy muzyczne jak Dune, Marusha, Mark'OH czy Charly Lownoise & Metal Theo. Scooter wydał do płyty cztery teledyski: Hyper Hyper z elementami grafiki komputerowej, co było na owe czasy wielkim rarytasem. Później pojawił się wielki hit: Move your ass! (z ang. Rusz swój tyłek!). Był to pierwszy teledysk, w którym wszyscy członkowie zespołu: H.P. Baxxter, Rick J. Jordan i Ferris Bueller wystąpili w oparciu o zawierającą krótką fabułę wideoklipie. Scooter zagrali tam w świecie fantastycznym, a przy tym wystąpiły piękne, młode tancerki w dynamicznym, pełnym transu tańcu. Kolejnym obrazem był Friends (z ang. Przyjaciele) nagrany na ulicach hamburskich w Niemczech. Teledysk opowiadał jak dziewczynka spotyka się z frontmenem zespołu. Największą popularnością okazał się jednak nagrany na hiszpańskim wybrzeżu klip Endless summer (z ang. Niekończące się lato). W piosence użyto po raz pierwszy charakterystycznego mickey voice, czyli synchronizowanego głosy, który użyty w refrenie przypomina głos młodej dziewczynki lub dorastającego nastolatka. W teledysku występują po raz pierwszy zawodowe tancerki zespołu. Hans Peter Greedens śpiewa do czterech piosenek na albumie. Płyta rozpoczyna się utworem Different reality (z ang. Odmienna rzeczywistość). Jest to utwór instrumentalny i słychać na nim odgłosy publiczności na koncercie. W największe tempo wprowadza utwór Waiting for spring (z ang. Czekając na wiosnę). Sample połaczone na nim są pięcioma i sześcioma ścieżkami muzycznymi. Utwór do dziś często występuje na koncertach zespołu w zmienionej wersji. Płyta zawiera także utwór w stylu happy hardcore Beautiful vibes (z ang. Piekne wibracje) tworzącego melodie Ricka J. Jordana . H.P. śpiewa także do melodii w Cosmos (z ang.Kosmos). Album został wydany w grudniu 1994 roku i wybija się w czołówce list niemieckich przebojów. Występuje w pierwszej setce przez przeszło 30 tygodni. W tym czasie zespół rozdaje pierwsze autografy, odbywa swoją pierwszą trasę koncertową po Niemczech. Na pierwszy koncert hamburskiej grupy muzycznej przychodzi jedynie 15 osób. Na następnych dochodzi do ilości 300 fanów. Grupa występuje w niemieckim talk-showie nadawanym na stacji niemieckiej muzyki rozrywkowej ,,Vivie i daje popis swoich umiejętności. Zespół odnosi zwycięstwo zdobywając platynową płytę za sprzedaż swojego debiutanckiego albumu, który został wydany w kilku wersjach w różnych krajach na świecie.
Następnym albumem niemieckiej formacji było Our Happy Hardcore (z ang. Nasz happy hardcore). Płyta została wydana w marcu w 1996 roku. Promował ich pierwszy na liście piosenek utwór Let me be your Valentine (z ang. Pozwól mi być twoją Walentynką). Rozpoczyna się on melodiami szkockich kobz i okrzyków fanów podczas koncertu grupy. W refrenie słychać frontmana H.P. Drugim utworem jest Stuttgart - instrumentalny popis na keyboardzie Ricka J. Jordana. Płytę zamyka utwór Crank it up (z ang. Nakręć się). To bardzo mocny, zapadający w ucho czar muzyki happy hardcore z przerobionym głosem Hansa. Płyta Our Happy hardcore bardzo dobrze się sprzedaje, zespół wpisuje się w czołówkę zespołów na listach europejskich list przebojów. Do albumu zachęca także utwór Rebel yell (z ang. Buntowniczy krzyk) - cover głośnego hitu Billy Idola z lat osiemdziesiątych, a także Back in the U.K. (Z powrotem w Wielkiej Brytanii). Na koncerty Scootera przychodzą coraz większe skupiska fanów, a sam zespół przyjeżdza pierwszy raz do Polski na występ do Kołobrzegu.
W 1996 roku Scooter wydał jeszcze jedną płytę Wicked (z ang. Szalony). Zaczyna się ona szkockimi melodiami i okrzykami członków grupy. Następnie słyszymy promujący album utwór I'm raving (z ang. Tańcze rave(rave'uję:)). W teledysku pokazani są wszyscy członkowie zespołu podczas ich trasy koncertowej w Irlandii. Płyta kończy się balladą Break it up (z ang. Zerwij to). H.P. wykonyje w nim solo śpiew przy gitarze, a w wideoklipie pokazana jest historia miłosna w tle pociągów. Kolejną płytą zespołu okazuje się The age of love z 1997 roku (z ang. Wiek miłości). Sample do tytułowej piosenki i wprowadzenia zaczerpnięte są z filmu Terminator 2. Dzień sądu w reżyserii Jamesa Camerona. Drugim hitem na płycie jest z koleji She said (z ang. Ona powiedziała). Trzeci na liście jest promujący do kupna krążek kapeli niemieckiej Fire! ( z ang. Ognia!). Pod koniec 1997 roku w listopadzie ukazuje się ostatni singel zespołu No fate (z ang. Nie ma przeznaczenia, który podsumowuje twórczość grupy od 1993 do 1998 roku. W teledysku widzimy młodą dziewczynę, która snuje się na ulicach hamburskich przedmieść i po plaży szukając przyjaciół. W wideoklipie pokazany został członek formacji, kuzyn Hansa Petera Baxxtera, Ferris Bueller, który odchodzi od Scootera, ponieważ postanowił nagrać solową płytę. Teledysk nagrany został w kolorze, ale są także fragmenty czarno-białe[co to znaczy?]. Nazwa piosenki zaczerpnięta została z fragmentu filmu Terminator 2. Dzień sądu. Był to ostatni singiel niemieckich muzyków, który zamykał nazwany przez zespół pierwszy rozdział w twórczości Scootera.
W 1998 r. zespół wydaje swoją pierwszą kompilację pt.: Rough, Touch and Dangerous (z ang. Mocno, szorstko i niebezpiecznie). Płyta zawiera wszystkie single grupy od 1994 do 1998 roku. Razem z nimi wykorzystano na albumie po raz pierwszy nagranie z koncertu w Berlinie z 1997 roku. Dodatkowo możemy usłyszeć wersje przerobione ich piosenek jako Remixy, a także pierwsze utwory instrumentalne, które były wykorzystywane na singlach wydanych w tamtych latach. Na płycie słychać pierwszą piosenkę stworzoną przez niemiecką formację Vallee de Larmes (z ang. Dolina łez). Jest to utwór instrumentalny, który rozpoczął karierę hamburskiej ekipy.
W tym samym roku pojawił się jeszcze jeden album zespołu No time to chill (z ang. Nie czas na relaks). Hans Peter Baxxter do dzisiaj uważa go za najlepszy w historii zespołu[potrzebne źródło]. Do grupy dołańcza niemiecki DJ Axel Coon. Powstają kolejne utwory: How much is the fish? (z ang. Po ile ryba?). Utwór wspina się na listy europejskich list przebojów. Inne single Scootera z tego okresu to Call me Manana (z ang. Zadzwoń do mnie jutro) i We are the greatest/I was made for lovin' you (z ang. Jesteśmy najwięksi/Zostałem stworzony by cię kochać). Płyta zdobywa także wiele złotych i platynowych płyt. Scooter zaczyna ruszać w światowe turnee. Po raz kolejny odwiedza Polskę i występujle w Krakowie w sierpniu 1998 roku na Kopcu Kościuszki i Wawelu.
W styczniu 1999 r. niemiecka formacja zmienia swoje logo ze zwykłego napisu Scooter na megafon, co staje się jednocześnie znakiem firmowym wytwórnii muzycznej, w której produkowane są wszystkie utwory zespołu. Zespół pierwszy raz nagrywa swój teledysk z trasy koncertowej w Monachium oraz uderza w publiczność przekleństwami, zaplanowanym zniszczeniem swojej gitary elektrycznej, którą prezentował w piosence Fire!. Wyjazdy niemieckiej grupy odbywają się już nie tylko w Europie, ale także w Brazylii, Argentynie, Rosji (w Moskwie), Ukrainie (w Kijowie), Japonii czy w samych Stanach Zjednoczonych. Co ciekawe jest to pierwszy raz, że elektroniczna ekipa pojawiła się w krajach wschodniej Europy, ponieważ dopiero w 2000 roku występuje po raz pierwszy Prodigy w Moskwie. Kolejnym singlem, który miał promować nową płytę był Faster Harder Scooter (z ang. Szybszy, mocniejszy Scooter). Sam teledysk nakręcono w Republice Południowej Afryki, użyto do klipu specjalnych samochodów, które występowały w takich produkcjach jak Mad Max 2 z 1982 roku z Melem Gibsonem w roli głównej. W sierpniu w 1999 roku powstaje wreszcie zaplanowana płyta Back to the heavyweight jam (z ang. Znowu w ciężkich kłopotach).
W 2000 roku w czerwcu wychodzi ich następny album Sheffield. Nazwa zaczerpnięta była od miejscowości w Anglii, gdzie kręcono teledysk do płyty I'm your pusher (z ang. Jestem twoim dealerem). Piosenka zajmuje czołowe miejsce na niemieckich i europejskich listach przebojów. Następnym singlem promującym krążek Sheffield był She's the sun. Utwór zajmuje najwyżej 41 miejsce na wszystkich listach przebojów i okazuje się. Sama płyta Sheffield sprzedaje się bardzo dobrze, zespół zdobywa kolejne platynowe i złote płyty. Wyjeżdża w tournée od Hiszpanii po Irlandię. Zespół dociera także do Azji, w Japonii i w Chinach gra swoje koncerty. Zespół wyjeżdża także do Hiszpanii na Majorkę. Płyta bardzo dobrze sprzedawała się w Polsce. W tym samym roku zespół obiecuje odwiedzić Polskę i daje kameralny koncert w pod koszalińskim klubie "odyseja2000" Rok później Scooter przypomina o sobie singlem Posse (I need you on the floor) (z ang. Potrzebuję Was na parkiecie). Następnym singlem zespołu jest Aiii shot the dj (z ang. Zastrzeliłem dj-a). We wrześniu 2001 roku niemiecki projekt muzyczny wydaje album zatytuowany We bring the noise (z ang. Przynosimy hałas).
W grudniu 2001 r. Scooter wydaje swojego kolejnego singla Ramp! (The logical song) (z ang. Rampa). Promuje on kolejną płytę, która jest zbiorem wszystkich piosenek zespołu, które reprezentowały go w latach 1998-2002. Album nosi nazwę Push the beat for this jam (z ang. Uderz rytmem w ten tłum). Album zawiera wszystkie single grupy wydane na przełomie tych czterech lat podczas występów Axela Coona, który grał na keyboardzie. Axel wybiera drogę solowej kariery. Na jego miejsce przychodzi hamburski dj Jay Frog. Na płycie słyszymy także piosenki z koncertu podczas przyjazdu Scootera do Polski do Katowic na scenie Spodku. Są również remixy wszystkich hitów Scootera oraz kilka bonusowych utworów.
W lutym 2002 r. zespół nagrywa kolejny singel Nessaja, promujący ich kolejny album koncertowy, który zostaje wydany nie tylko na płycie, ale również na DVD. Jest to pierwsza płyta wydana w wersji DVD, która jest relacją z koncertu Scootera. Na płycie cały znajduje się koncert zespołu, który miał miejsce w styczniu 2002 r. w niemieckim mieście Köln. Bonusowo dodatkiem jest piosenka Nessaja, która zajeła jako jedyna do dzisiaj pierwsze miejsce na wszystkich listach przebojów. Na płycie DVD The Whole story - Scooter: live and direct (z ang. Cała historia Scootera: życie i kierunek) dodatkowo zestawiono wszystkie teledyski zespołu od Hyper hyper, aż do Nessaji, czyli od początku powstania zespołu w 1994 roku do 2002 roku. Dodatkowo załączono wywiady członków zespołu, pokazano płycie studio w Hamburgu niemieckiej formacji, ich płyty muzyczne, które zdobyli oraz jak przygotowują koncerty i teledyski, a wszystko jeszcze wzbogacone o quizy zespołu, biografie, zdjęcia i ciekawostki zespołu.
W lipcu 2002 roku wychodzi jeszcze jedna płyta pod tytułem 24 carat gold (z ang. 24 karatowe złoto). Na albumie wszystkie piosenki zespołu zaczynając od promującej Nessaji, w której teledysku po raz pierwszy widzimy nowego członka zespołu Jay Froga, który zastępuje Axela Coona.
Na wiosnę 2003 roku Scooter wydaje kolejny singel Weekend!, który zrealizowany przez sławnego reżysera od tworzenia wideoklipów przedstawia nam członków zespołu w czasach średniowiecza. H.P. i Rick ubrani są w kostiumy gladiatorów, dodatkowo występują buddyści i mnisi oraz Jay Frog ubrany w kolczugę i zbroję. Nie brakuje także płci pięknej, rydwanów oraz czarów voo doo. Wszystko bardzo widowiskowe, skomputeryzowane efekty dźwiękowe i wizualne, które za pomocą specjalnej grafiki pokazują jak z ciała niewolnika wychodzi ze skóry postać H.P., która śpiewa. Wszystko utrzymane w klimacie utworu Nessaja. Piosenka promuje ich kolejny album The stadium techno experience (z ang. stadium doświadczenia techno). Na płycie wiele coverów takich zespołów jak ABBA czy też irlandzkie melodie. Najbardziej charakterystyczne jest wpadające w ucho Roll baby roll, które jest piosenką szwedzkiej grupy muzycznej ABBA, która przerobiona w bardzo młodzieżowy sposób i elektroniczną muzykę naprawdę robi wrażenie. Dodatkowo płytę promują dwa single Maria (I like it loud) oraz The night. Rick na kocertach pojawia się w nowym wizerunku, ponieważ ubrany jest w kurtkę wojskową moro, nosi okulary i czapki. H.P. coraz częściej występuje u boku nowych, młodszych tancerek, ubrany w skórzane spodnie, wojskowe podkoszulki, futra, fioletowe okulary, modne legginsy oraz trzymający w ręku lordowską laskę niczym jakiś hrabia. Na rękach ma coraz więcej branzoletek, na palcach przybywa pierścieni, włosy są jeszcze bardziej tlenione, krótsze, brwi ozdobione kolczykami, na szyi obroże, łańcuchy. Wszystko na koncertach jest już nie tylko występem, ale także elektronicznym show, gdzie coraz częściej efekty pirotechniczne zwzbogacają coraz bardziej wyraźniejsze pokazy laserowe, coraz więcej kolorów laserów, do zespołu przybywają młodsze, bardziej atrakcyjne i wyzywające tancerki. Piosenki na albumie coraz bardziej wzbogacone wokalem Hansa. Rick utrzymuje klimatem trance i dance. W teledysku The night (z ang. Ta noc) członkowie zespołu występują w kostnicy, gdzie dzieją się dziwne rzeczy. Płyta rozpoczyna się jakby otwarciem igrzysk olimpijskich. Klimat i odgłosy podobne jak z filmu Gladiator Ridleya Scotta lub Gwiezdne wojne: Mroczne Widmo - część I George Lucasa.Teledysk do drugiego singla Maria (I like it loud) (z ang. Maria (Lubię głośno)) rozgrywa się w klubie, gdzie odbywa się walka na głosy. Zespół odchodzi zpułenie już od stylu happy hardcore, rave, nie występuje już na paradach miłości w Niemczech, gdzie kończy się organizowanie tego typu imprez. Zespół robi się ze swoją muzyką w pewnym momencie jedyną znaną kapelą, która pozostała przy mocnych elektronicznych brzmieniach utrzymanych w stylu dance, ale jeszcze nie przerodziła się w muzyce trance czy hardstyle, które zaczyna dominować na rynku muzyki klubowej. Nie jest to jeszcze muzyka klubowa, lecz często puszczana zaczyna wkomponowywać się w klimat nowych czasów nowoczesnej muzyki. Jay Frog przypomina fanom bardzo Ferrisa sprzed lat i jest także dużym urozmaiceniem zespołu, który odnosi duży sukces płytą, a jego piosenki zajmują pierwsze miejsca na listach przebojów w Europie. W tym roku zespół udaje się w trase koncertową do Norwegii, Turcji, Japonii, Francji oraz Stanów Zjednoczonych.
Dopiero 2004 rok okazuje się przełomowym w twórczości zespołu. Grupa bierze udział w eliminacjach do konkursu Eurowizji. Niestety przegrywa ze znanym w Niemczech komikiem. Następnie nagrywa ją single: One (Always hardcore) (ang. Zawsze hardcore) i Shake that! (z ang. Porusz się!). Nie jest to powrót do muzyki happy hardcore, ale przebój bardzo taneczny, który wspina się wysoko na europejskich listach przebojów. W teledysku widzimy jak H.P. jeździ swoim jaguarem. W końcu zespół nagrywa przebój w Japonii pod tytułem Jigga jigga! oraz latem w 2005 roku Suavemente, gdzie akcja rozgrywa się na wyspie Barbados, gdzie występują wszyscy członkie formacji. Wszystkie te single zwiastują kolejny album Mind the gap (z ang. Uważaj na próg - napis na krawędzi peronu metra ). Płyta bardzo dynamiczna, w stylu dance, elementy popu, czasami znikome ilości muzyki techno, znowu dużo coverów, min. Depeche Mode w Stripped (z ang. rozebrany). Nie ma na płycie już starego klimatu, widoczne jest, że zespół przeszedł w stronę muzyki pop, dance, eurodance, latino, a gdzieniegdzie przypomina o muzyce techno, hard techno, hardstyle czy trance. Nie ma piosenek już w stylu happy hardcore, rave, dlatego wielu starych fanów odchodzi od zespołu, mimo to więcej ludźi przyciąga ten fakt i zespół staje się o wiele bardziej popularny. Trasa koncertowa odbywa się na Ukrainie w Kijowie na stadionie narodowym, w Japonii, Niemczech, Szwajcarii, Norwegii, Australii. Zespół staje się bardzo poularny, ma bardzo dużą publikę, tworzy własną stronę internetową, mimo wszystko nie jest to dobry rok w życiu prywatnym H.P., gdyż rozstaje się z własną żoną. Jego nową wybranką jest Simone, która wystąpiła już w teledysku rok wcześniej Maria (I like it loud). Żona Ricka Nikk, użycza głosu w refrenie w piosence Jigga jigga!. Scooter puszczany jest po raz pierwszy we wszystkich rozgłośniach radiowych z przebojem Shake that!, można jednak zauważyć jak bardzo zmieniła się muzyka niemieckiej grupy na przełomie kilku lat oraz jak bardzo zespół stał się rozchwytywany i popularny w Europie, ale i na całym Świecie. W następnym roku w listopadzie pokazuje się na rynku kolejna płyta Who's Got the Last Laugh Now? (z ang. I kto się śmieje ostatni?). Płyta jest jakby kontynuacją płyty Mind the gap, ponieważ bardzo ją przypomina. Na płycie bardzo przebojowy hit nagrany w Stanach Zjednoczonych Hello! (Good to be back) (z ang. Witam! (Dobrze być z powrotem). Kolejnym singlem jest Apache (Rock the bottom) nagrany już w 2006 roku, gdzie akcja rozgrywa się w przedwojennych czasach w kasynie. Płyta nagrana w stylu pop, dance, najbardziej wyróżnia się piosenka See me, feel me (z ang. Zobacz mnie, poczuj mnie), która bardzo przypomina nam przeboje Scootera z albumu We bring the noise! z 2001 roku. Charakterystyczny jest także sam utwór Apache na albumie, który jest bardzo w stylu muzyki ze starych fimów westernów takich jak Rio Bravo czy Garść dynamitu i jest podobny do coveru grupy General Base z lat 90'tych.
W czerwcu 2006 roku wychodzi do dobrych sklepów muzycznych płyta Excess all areas. Wydanie w formie albumu CD i DVD z relacji z koncertu niemieckiego wykonawcy w Hamburgu. Na płycie oczywiście ponownie wszystkie piosenki z show elektronicznej grupy w stylu dance i pop z elementami mocniejszego brzmienia. Z kolei na krążkach DVD cały pokaz nagrany w formie teledyskowej, razem z wywiadami fanów zespołu, samych wykonawców plus wszystkie klipy Scootera z od 1995 do 2006 roku. Od czasu tej płyty niemiecka formacja dawnej muzyki happy hardcore zamyka trzeci rozdział, Jay Frog odchodzi od zespołu, H.P. i Rick zaś szukają jego następcy. Rozpoczynają nagrywac swoje wszystkie albumu w Polsce ze względów na niższe poniesione koszty, nie jak dotychczas w wydawane w Niemczech w zajmujących się muzyką wytwórniach poligraficznych.
W 2007 roku zespół pojawia się gościnnie w programie Kuba Wojewódzki reklamując swoją najnowszą płytę The Ultimate Aural Orgasm (z ang. Ostateczny orgazm słuchu). Album rozpoczyna się singlem nagranym z domieszką hip hopu Behind the cow (z ang. Za krową). Obraz do melodii powstał w Indiach. Innym hitem promującym płytę jest śpiewane w języku ojczystym piosenkarza Lass uns tanzen. Akcja rozgrywa się z kolei na balu erotycznym w zamku. Do grupy dochodzi Michael Simon, który przed dojściem do zespołu jest wieloletnim fanem twórców. Wraz z każdym nowym albumem szły nowe pomysły lidera. Stosunkowo w ich jedenastym i dwunastym albumie studyjnym słychać było spore domieszki euro trance'u i dance'u, co nie przypadło do gustu fanom jego wcześniejszej twórczości. Zespół niemal diametralnie zmienił swoją muzykę przechodząc na jumpstyle. 10 sierpnia 2007 roku ukazał się singel The Question Is What Is the Question (cover hitu z lat 70. "How Do You Do") który jednak bardzo pozytywnie zaskoczył fanów. Niedługo po tym, bo 30 listopada ukazał się w sklepach Jumping All Over the World, czyli trzynasty studyjny album grupy (zawierający także hity: "And No Maches", "I'm Lonely" czy tytułowy "Jumping All Over the World"). Wydanie tego krążka zaowocowało także wielkim sukcesem w Australii, gdzie wskoczyli na 1 miejsca po raz drugi w historii (pierwszy raz przy The Logical Song – 6 lat wcześniej) i również po raz pierwszy odwiedzili ten kraj dając koncerty w Sydney, Adelajdzie, Brisbane i Perth. Największy jednak sukces album odniósł w Wielkiej Brytanii, gdzie zdetronizowali legendę muzyki pop – Madonnę i wskoczyli na pierwsze miejsce listy najlepiej sprzedających się płyt. Na płycie widać, że zespół wykorzystuje nowy styl jumpstyle, który wspaniale nadaje się do tańca nowoczesnego tańca pod tą samą nazwą. W teledyskach z płyty zespół wykorzystuje młodych tancerzy, którzy towarzyszą także podczas trasy koncertowej.
3 Października ukazała się w Europie reedycja albumu "Jumping All Over The World - Whatever You Want", która została wydana aż 3 wersjach: Standard (zawiera: nowe wersje utworów: "Lighten Up The Sky" i "I'm Lonely", nowy singel nagrany wraz z grupą Status Quo - "Whatever You Want" oraz utwór w kooperacji z Sheffield Jumpers - "Jump With Me" a także 7 utworów z projektu "Hands On Scooter") Premium (Standard + DVD z koncertem w Berlinie) oraz Deluxe Edition (Premium + DVD z wszystkimi teledyskami + koszulka + podpisany autogram card).
14 sierpnia ukazał się nowy singel zatytułowany "J'adore hardcore", niedługo później pojawił się kolejny "Ti sento". 2 października ukaże się nowa płyta "Under the radar over the top". Na 2010 zaplanowano serie koncertów w Niemczech w ramach turnee "Under the radar over the top". Kolejny singel ukazał sie 27 listopada 2009r, nosi nazwe "The Sound Above My Hair". Zespół ponownie wykorzystuje w swojej twórczości melodie w gatunku jumpstyle, a w teledyskach ponownie wykorzystani zostali zawodowi tancerze tego stylu. Czwarty singel nosi nazwę "Stuck On Replay", prawdopodobnie jest to singel, który kończy rozdział numer 4. W 2011r. doszło do trasy koncertowej nazwanej, 'Stuff The Turkey X-Mas Tour'.
25 czerwca doszło do największego koncertu Scooter'a zatytułowanego 'The Stadium Techno Inferno'. Podczas imprezy został odegrany singiel The Only One mający promować nową płytę The Big MashUp. W koncercie wzięli udział m.in. Jan Delay, Heinz Strunk. W roli support'u wystąpił zespół Die Atzen, oraz Chris Avantgarde.
14 października 2011 ukazał się nowy singiel "David doesn't eat", promujący płytę "The Big Mash-up", która jest mieszanką rożnych styli muzyki elektronicznej. 2 grudnia 2011 ukaże się koleiny singiel "C'est bleu", mający promować album The Big MashUp. C'est bleu otrzymał najwięcej głosów w ankiecie przeprowadzonej przez sam zespół i też dla tego został wybrany specjalnie dla fanów. 23 Marca ukaże się kolejny Singel z albumu "The Big Mash-up" nosi o tytuł "It's A Biz (Ain't Nobody)".
Powrót do strony głównej